Protokół transmisji systemu KNX/EIB
Komunikacja sieciowa odbywa się na zasadzie przesyłania pakietów. Zanim dane
zostaną przesłane z jednego urządzenia sieciowego do innego, dzielone są na małe
jednostki informacji, zwane pakietami.
Zasady transmisji zwane protokółem opisują zakres, rodzaj i kolejność
informacji jaka powinna zostać przesłana po sieci. Określają one między innymi
budowę komunikatu (telegramu). Standardowy telegram skład się z nagłówka, rdzenia i
części kontrolnej. W nagłówku znajduje się adres nadawcy i odbiorcy telegramu, dane
sterujące takie jak np. długość informacji właściwej czy też znacznik powtórzeń
umieszczany w telegramie powtarzalnym przy wadliwej transmisji, potrzebny do
rozróżnienia typów wiadomości.
W nagłówku umieszcza się też niekiedy bity priorytetu wiadomości. Pozwala to w
wypadku zawieszenia systemu lub zapętlenia procesu na awaryjne, ręczne sterowanie
urządzeniami za pomocą telegramów o najwyższym priorytecie.
Rdzeń telegramu zawiera właściwą informację. W zależności od rodzaju
telegramu mogą one mieć stałą (telegramy krótkie) bądź zmienną długość
(telegramy długie).
W skład bloku kontrolnego, wchodzą informacje zabezpieczające prawidłową
transmisję danych. Na podstawie tych informacji odbiorca telegramu może określić czy
dane zawarte w telegramie który otrzymał nie zawierają błędów. Sprawdzenie takie
jest konieczne gdyż w niektórych przypadkach błędna informacja może być odczytana
przez odbiorcę jako prawidłowa lecz o zupełnie innym znaczeniu. Najbardziej znaną
metodą kontroli jest bit parzystości umieszczany na końcu pakietu (ramki). Parzystość
określa się "wprost" Rodzaj takiej kontroli określany jest parzystością
wszerz (VRC - Vertical Redundancy Check). W przypadku transmisji wieloramkowej, pomimo
sprawdzania parzystości dla każdej ramki istnieje możliwość występowania błędów
transmisji. Dochodzi do tego gdy błąd wystąpi na miejscach dwóch bitów (lub innej
parzystej liczby). Dlatego oprócz sprawdzania każdej ramki wszerz, wszystkie ramki
sprawdzane są pionowo - wzdłuż (LRC - Longitudinal Redundancy Check). Wynik pionowej
kontroli parzystości zostaje zapisany w części kontrolnej. Zazwyczaj określenie
parzystości wzdłuż odbywa się na zasadzie "nie wprost". Połączenie obu
tych metod nazywa się metodą sprawdzania krzyżowego i zapewnia największą pewność
wykrycia błędów transmisji.
mgr inż. Wojciech Wiśniewski
Politechnika Łódzka
Za mało wiedzy? Znacznie więcej znajdziesz w poradnikach. Kliknij tu i poznaj je!
Chcesz wiedzieć więcej o nowoczesnych instalacjach? Zapisz się na darmowy poradnik.
Dodaj komentarz:
Komentarze: